Γιάννης Μαύρος

Η τρομοκρατική επίθεση του Ισραήλ κατά των αμάχων εθελοντών συνοδών της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους ελεύθερους πολιορκημένους Παλαιστινίους της Γάζας, εκτός από έγκλημα, υπήρξε κολοσσιαίο πολιτικό λάθος. Πέρα από την ηθική καταδίκη και τη διεθνή απομόνωση που επισύρει, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ιστορικής στροφής με καταλυτικές πολιτικές συνέπειες όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή αλλά και για ολόκληρη τη Δύση.

Ειδικά για την Ελλάδα και την Κύπρο, η συγκυρία παρέχει μοναδική ευκαιρία απεμπλοκής από μια «πολιτική» που, εκτός από εθνικά αναξιοπρεπής, είναι αδιέξοδη και καταστροφική. Βέβαια δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες ότι το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε την υποτέλεια στον αγγλο-αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και οδήγησε στη χρεωκοπία και στη νέα ‘τριπλή κατοχή’ και τη δορυφοροποίηση της χώρας έναντι της Τουρκίας, είναι σε θέση να χαράξει και να εφαρμόσει εθνική πολιτική. Στηρίζουμε όμως τις ελπίδες μας στους Έλληνες πολίτες, στους δημοκράτες, τους πατριώτες της Αριστεράς και της Δεξιάς, σ’ αυτούς που αγαπούν και πονούν αυτόν τον τόπο και το λαό, σε όσους στοχάζονται ελεύθερα, δεν συμβιβάζονται με τη σημερινή ‘πραγματικότητα’ και προτίθενται να δράσουν συλλογικά για να την αλλάξουν και υποβάλλουμε τις ακόλουθες νέες επι (χάρτου) θέσεις:

Εισαγωγικά[1]

Οργάνωση σημαίνει δομή, συγκρότηση σε σώμα με όργανα που επιτελούν έργο ή “λειτουργίες”.
Σχετικά με τα πολιτικά πράγματα έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τα παραπάνω με όρους κομμάτων. Στην περίπτωσή μας όμως καλούμαστε να επινοήσουμε μια μορφή οργάνωσης που να ανταποκρίνεται τόσο στην πραγματικότητα (και πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι δεν είμαστε κόμμα, ότι έχουμε πολύ διαφορετικές ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές καταβολές, αναφορές και απόψεις και ενδεχομένως ‘ανήκουμε’ – ή, καλλίτερα, μετέχουμε- σε διαφορετικές πολιτικές συλλογικότητες, ακόμα και κόμματα) όσο και στην κοινή μας επιθυμία να προτάξουμε την αγάπη μας για την Ελλάδα που, όλοι συμφωνούμε, βρίσκεται υπό διπλή κατοχή, καθώς και στην απόφασή μας να συστρατευθούμε για την απελευθέρωση και αναγέννησή της[2].

Δεν είναι εύκολο. Εκτός όλων των άλλων δεν βοηθάει η παιδεία μας, το γεγονός ότι είμαστε, εκτός από ‘κακομαθημένοι’, ατομιστές και λογοκρατούμενοι, ακόμη και στις καλλίτερες περιπτώσεις, δύο χαρακτηριστικά βαθιά εγχαραγμένα στο “ελληνικό DNA” και διαρκώς αναπαραγόμενα, όχι μόνο από τις ‘αντικειμενικές’ συνθήκες της ταξικής και καταναλωτικής κοινωνίας στην οποία ζούμε αλλά και από τις πολιτικές ‘κουλτούρες’ τόσο της ευρύτερης αριστεράς όσο και της εθνικιστικής δεξιάς.

1. Ένα χρόνο μετά την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης από τον Γ.Α.Π. στην τρόϊκα και στο μεγάλο κεφάλαιο, η πολιτική του «Μνημονίου» απέτυχε παταγωδώς να «σώσει» την Ελλάδα (όπως μας υποσχέθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και οι ξένοι πάτρωνές τους) και η χώρα βυθίζεται ολοένα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους.

2. Εκτός από κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική, η πολιτική της Κυβέρνησης συνιστά και αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω της κατάλυσης του Συντάγματος και της κατάργησης του Κοινοβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα η Κυβέρνηση αποφεύγει να φέρει στη Βουλή τη Δανειακή Σύμβαση (τη νομική και οικονομική «βάση» της εφαρμοζόμενης πολιτικής) ακόμη και προς συζήτηση. Και πώς αλήθεια να το τολμήσει όταν η -πρωτοφανής διεθνώς- «αμετάκλητη και άνευ όρων» παραίτηση της Χώρας από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας είναι άκυρη και ανυπόστατη, ακόμη και αν ψηφιζόταν από το σύνολο των βουλευτών;