Γιάννης Μαύρος

Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να ησυχάσω. Δεν μπορώ να σωπάσω.
Φέρω βαρέως το γεγονός ότι φτάσαμε, ως χώρα, ως έθνος και ως λαός, σ’ αυτό το κατάντημα. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Δια πράξεων και παραλήψεων. Άτομα και συλλογικότητες. Κυβερνήτες και αντιπολιτευόμενοι. Δεξιοί και αριστεροί. Κομματικοί και ανένταχτοι. Προλετάριοι, αγρότες και αστοί. Χειρώνακτες και πνευματικοί. Ως πολίτες. Ως γονείς.
Ξεκινώ λοιπόν με αυτοκριτική.
Κίνητρό μου η αγάπη γι’ αυτό τον τόπο, η θλίψη για την κατάντιά του, η επίγνωση του αδιεξόδου, του στημένου ‘παιχνιδιού’, των μεγάλων δυνάμεων που συγκρούονται και των μικρών παικτών -ντόπιων και ξένων- που υποδύονται ρόλους, άσχημα μάλιστα, που δεν μπορούν να κρύψουν άλλο την αλήθεια, όπως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και την κρίση -του συστήματος και τη δική μας….
Κίνητρό μου και ο φόβος, η αίσθηση της απειλής, η ανάγκη άμυνας και η γνώση ότι η καλλίτερη άμυνα είναι η επίθεση.